خب راستشو بخوای من این فیلم "هنوز اینجا هستم" رو که دیدم، یه جورایی دلم گرفت، ولی از اون دل گرفتن‌های خوبا! میدونی چی میگم؟ مثل وقتی که یه آهنگ خیلی قشنگ گوش میدی و هم کیف می‌کنی هم یه ذره ته دلت یه غمی میاد. این فیلم داستان یه خانواده تو برزیله، اونم چه دورانی! دهه ۷۰ میلادی، دوره‌ی دیکتاتوری نظامی. فکر کن، یه خونه‌ی قشنگ لب ساحل، زندگی آروم، ولی یهو همه‌چی زیر و رو میشه. داستان از ناپدید شدن یه سیاستمدار مخالف دولت شروع میشه، روبنس پایوا، و بعدش زنش، ائونیس، میفته دنبال پیدا کردن شوهرش. وای خدا، چه مصیبتی! فیلم فقط یه داستان سیاسی نیست، بیشتر از هرچیزی قصه‌ی یه مادره، یه زن قوی که داره برای خونواده‌ش می‌جنگه. فرنান্দا تورس، چه بازیگری! اصلا آدمو میخکوب میکنه. بازیش انقدر طبیعیه که انگار داری زندگی واقعی ائونیس رو تماشا می‌کنی. مخصوصا اونجاها که داره دنبال یه نشونه از شوهرش می‌گرده، یا وقتی که خودش اسیر میشه، آدم واقعا دلش کباب میشه. بعدشم فرناندا مونته‌نگرو، مادر فرناندای خودمون، نقش ائونیس پیر رو بازی می‌کنه. حضورش کوتاهه ولی چنان قدرتی داره که مو به تن آدم سیخ میشه. این دوتا فرناندای عزیز، چه کردن تو این فیلم! کارگردانش هم که والتر سالسِ، کارگردان کاربلد برزیلی. ریتم فیلم یه جاهایی کنده، ولی اصلا خسته‌کننده نیست. اتفاقا باعث میشه آدم بیشتر تو حس و حال اون دوران و اون خانواده غرق بشه. فیلمبرداریشم خیلی خوبه، مخصوصا صحنه‌های ریو دو ژانیرو که هم قشنگی‌های شهر رو نشون میده هم یه جور حس دلگیری توش هست. یه نکته‌ی دیگه هم بگم، این فیلم یه جورایی انگار برای الانِ ما هم حرف داره. داستان ظلم و بی‌عدالتیه، داستان تلاش برای پیدا کردن حقیقت، حتی وقتی که همه‌چی تاریکه. تو این دور و زمونه که خبرهای بد همه‌جا هست، دیدن یه همچین فیلمی که امید رو هم تهش نشون میده، خیلی می‌چسبه. راستی، یه سری آدم‌های تندرو تو برزیل سعی کردن فیلم رو تحریم کنن! آخه فیلم از دیکتاتوری نظامی انتقاد میکنه، انگار یه عده‌ای هنوز دلشون برای اون روزا تنگ شده! ولی خب، خوشبختانه این تحریما هیچ تاثیری نداشت و اتفاقا فیلم خیلی هم پرفروش شد و کلی جایزه هم برد. خلاصه که اگه دنبال یه فیلم درست و حسابی هستی که هم قصه داشته باشه هم حرف، "هنوز اینجا هستم" رو از دست نده. فقط دستمال کاغذی یادت نره، چون ممکنه یه جاهایی اشک از چشمت سرازیر بشه! ولی قول میدم ارزشش رو داره. بعدش میشینی با خودت فکر می‌کنی به خیلی چیزا، به تاریخ، به زندگی، به عشق، به امید... یه فیلمیه که خیلی وقتا تو ذهنت میمونه.